Granice

     O granicach jako takich pewnie nie  jedną książkę można byłoby napisać a temat i tak nie zostałby wyczerpany. Temat wprowadzam w życie mniej więcej od 1,5 roku - w rożnych relacjach i na różnych płaszczyznach. Szczególnie gdy zakłada się rodzinę myślę że zaczyna to być widoczne i odczuwalne :) Temat teściowie, moi -Twoi rodzice.... telefony, wizyty, panoszenie się w naszym domu.... Oj trzeba to mądrze rozegrać...
Granice mogą być różne:

• "wewnętrzne, chroniące nasze myśli i uczucia;
• zewnętrzne, decydujące o dystansie jaki utrzymujemy wobec innych;
• fizyczne, związane z nasza cielesnością;
• emocjonalne, wpływające na sposób określania własnych uczuć;
• intelektualne
• duchowe, wpływające na to w co wierzymy."                                                                            

     Skoro wiele rodzai granic to i wiele sposobów na ich stawienie..... Chciałabym się jednak dziś nie na ich stawianiu a przełamywaniu skupić. Nie chodzi o to aby podstawić wokół siebie mury niedostępności. Mistrzostwem jest tak rozegrać wszystko aby być w zgodzie ze sobą, szanować siebie, swój czas itp itd a tym samym jeszcze dostrzegać w tym innych.... Są momenty kiedy wydaje mi się to wręcz awykonalne.
     Jeszcze nie dawno myślałam sobie że sztuką jest umiejętność stawiania owych granic. Duzy ukłon w stosunku do nas samych....dziś twierdzę że nie sztuką jest postawić granicę. Sztuką w przypadku granic i ograniczeń które sobie postawiliśmy emocjonalnie i psychicznie jest przekroczenie ich!!! Tu juz zaczynają się schody....
     Mam wiele granic których nie byłam świadoma a które nadal mocno mnie ograniczają i sieją emocjonalne spustoszenie w moim życiu.... Najbardziej absurdalnym wydaje mi się fakt że aby z nich wyjść muszę stawiać nowe...
     Faktem jest że byłam dla siebie "złą matka" teraz czas zaprawić błędy wychowawcze i zaopiekować się sobą. Tym razem mądrzej, racjonalniej, z większym zrozumieniem i miłością...
    To nie będzie łatwe.... ale warto dla siebie przede wszystkim !!!! Czas start!!!!